ἀλλ' οὐ ϑεμιτὸν γὰρ κεῖσε μολεῖν

θεμιτός, = ϑεμιστός, gew. mit der Negation, οὐ ϑεμιτόν, Pind. P. 9, 43; ἀλλ' οὐ ϑεμιτὸν γὰρ κεῖσε μολεῖν Soph. O. C. 1755; ἦ ῥητόν; ἢ οὐ ϑεμιτὸν ἄλλον εἰδέναι; O. R. 993, wo des Verses wegen ϑεμιστόν geändert wird; σοὶ δ' οὐχὶ ϑεμιτὸν πρὸς φίλον στείχειν τάφον Eur. Or. 97; Phoen. 615; οὗ δῆτ' ἀνδράσιν οὐ ϑεμιτὸν εἰςορᾶν ὄργια σεμνὰ ϑεαῖν Ar. Th. 1150; auch in Prosa, gew. mit der Negation, Plat. Phaedr. 256 d Gorg. 497 c Phaed. 61 c, u. einzeln bei Sp., οὐ ϑεμιτὸν εἶναι χωλὸν γενέσϑαι βασιλέα Plut. Agesil. 3; οὔτε ὅσιον οὔτε ϑεμιτόν D. Hal. 9, 13; εἰ ϑεμιτὸν εἰπεῖν S. Emp. adv. gramm. 81. – Adv., VLL.